środa, 30 stycznia 2019 r., godz. 19:31  |  

Anna Harłukowicz Niemczynow jest autorką takich powieści jak "Zostań ile chcesz" i "Dziewczyna z warkoczami". To pasjonatka świadomego życia, poszukiwaczka szczęścia bez powodu. Medytuje, modli się, biega, gra na pianinie i śpiewa mantry. Piecze chleb na naturalnym zakwasie. Wierzy w przeznaczenie i często się uśmiecha. Jest żoną Przemysława oraz mamą Remigiusza i Lilianny. Kocha zwierzęta, dlatego na asystentkę wybrała psa. Księżniczka Leia towarzyszy jej podczas pisania książek. Do niedawna była mieszkanką Mierzyna w gminie Dobra. Od kilku miesięcy wraz z rodziną mieszka w Niemczech.

"Otarłam się o anoreksję, przeszłam traumę rozwodu, samotnie wychowywałam dziecko. Dziś jestem wdzięczna za doświadczenia, którym przyszło mi stawić czoła. To co mogę zmienić, zmieniam. To, na co nie mam wpływu, staram się akceptować. Nie walczę, kiedy napotykam mur, nie walę w niego głową. Wybieram inną drogę i idę nią spokojnie, powoli i konsekwentnie. Jem życie małą łyżeczką, delektując się tym, co mi oferuje" - mówi o sobie autorka popularnych powieści, która prowadzi też blog www.annaniemczynow.pl.

30 stycznia miała miejsce premiera nowej powieści Anny Harłukowicz Niemczynow p.t. "Jej portret". To powieść o tęsknocie za wyidealizowaną miłością, która pokazuje, że niczego w życiu nie dostajemy raz na zawsze. Maja Preis jest spełnioną kobietą. Odniosła zawodowy sukces, ma wspaniałą rodzinę i piękny dom. W pogoni za inspiracją, znudzona życiem, wyrusza w samotną podróż. Nieoczekiwanie spotyka miłość sprzed lat. Odżywają dawne wspomnienia i tęsknota za wyidealizowanym uczuciem. Maja staje przed trudnym wyborem. Jej serce rozpada się na milion kawałków, które próbuje pozbierać, aż w końcu nie ma już odwrotu.

Fragment książki "Jej portret"

– Marcel? – Odwróciła się do niego.

Mężczyzna oparł się o ścianę, składając ramiona na klatce piersiowej. Znał ten wyraz twarzy. Miała go zawsze wtedy, kiedy mówiła mu o tym, że jest w ciąży. Nie planowali wię­cej dzieci. Tak po prawdzie, nie planowali żadnego z tych, które już były na świecie. Dzieci w ich związku po prostu się rodziły, i już. Były owocem ich miłości, naturalnym spo­iwem, łączącym ich dusze. Wystarczył ułamek sekundy, aby w analitycznym umyśle mężczyzny pojawił się scenariusz ich dalszego życia w siódemkę.

– Mam pomysł, jak rozwiązać nasze problemy. – Wyrwała go z zamyślenia.
– To my mamy problemy, kochanie? – W głębi siebie po­czuł lekkie rozczarowanie, że to jednak nie kolejna ciąża.
– Och, nie to miałam na myśli. Nie łap mnie za słówka.

Pomyślałam, że… – Zawahała się. Wiedziała, jak bardzo nie lubi się z nią rozstawać.
– No, mów. Nie trzymaj mnie dłużej w niepewności.
– Powinnam wyjechać. Na kilka tygodni. Potrzebuję od­dechu… – Rozłożyła ręce, jakby w powietrzu gęstniejącym między nimi miała uchwycić błądzącą inspirację.

Mężczyzna odchrząknął, odwlekając moment przemówienia.
– Jak ty to sobie wyobrażasz? Wyjazd? W ciągu roku szkolnego?
– Proszę cię, nie zniechęcaj mnie.
– Kochanie, ja cię wcale nie zniechęcam. Wręcz przeciw­nie, możesz jechać, ale dlaczego teraz? Finalizuję poważny projekt.
– Pani Imke ci pomoże.
– Wiesz, że dzieci potrzebują mamy.
– No, jak tak będziesz mi mówił, to zaraz się okaże, że jestem złą matką, bo po raz pierwszy od piętnastu lat zapra­gnęłam wyjechać sama. – Zaczynała się niecierpliwić.

Nie lubiła u siebie tej cechy. Niecierpliwość w rozmo­wach z mężem była jej zmorą. Potem oczywiście żałowała rzuconych w nerwach słów, ale cóż… czasu jeszcze nikomu nie udało się cofnąć. Wzięła wdech, licząc do czterech, i na wydechu policzyła do ośmiu. Świadomy oddech opóźniał strzelankę z karabinu cierpkich słów. Czasami korzystała z tej metody nawet kilkadziesiąt razy w ciągu dnia.

Polecamy też wywiad z Anną Harłukowicz Niemczynow, który przeprowadziliśmy w październiku 2017 r. - przeczytaj tutaj.