sobota, 14 października 2017 r., godz. 08:09  |  

O rety. Trudne pytanie! W sumie to nie wiem Historia Matyldy bardzo długo we mnie dojrzewała. Sam proces pisania był dość szybki. Dużo więcej czasu poświęciłam na research. Naprawdę przebiegłam ten maraton, a wiadomo, że 42 km nie da rady przebiec ot tak, z marszu. Przygotowywałam się do niego rok. Wszystkie biegowe emocje, które opisałam, są prawdziwe. Międzyczasy podane w książce są autentyczne. Dużo w tej książce mnie, a co za tym idzie dużo w niej prawdy. Może w tym tkwi sukces tej powieści? Jest prawdziwa, po prostu. Cieszę się, że zebrała świetne recenzje, lecz tak naprawdę najlepszymi recenzentami są czytelnicy i to na ich zdaniu zależy mi najbardziej. Gdyby nie oni, nie byłoby mnie, jako autorki.



Oczywiście, że tak! Lubię obserwować ludzi. Bohaterowie moich książek mają swoje pierwowzory w rzeczywistości. Oczywiście często są one przerysowane, na potrzeby fabuły. Mój mąż śmieje się, że mam doskonałą pamięć. Pamiętam wiele sytuacji z dzieciństwa. Miałam cudowną babcię Władzię. Niestety odeszła kiedy byłam małą dziewczynką. Bardzo za nią tęskniłam, więc w powieści powstała postać babci Ani - takiej babci jaką chciałabym mieć i jakiej przez całe życie mi brakowało. Czytelnicy ją polubili. Piszą do mnie, że babcia Ania ma klasę. Cieszę się z takich wiadomości. Mam wypieki na policzkach kiedy czytam takie słowa.

Jestem zachwycona tym miejscem. Tu jest absolutnie wszystko, co człowiekowi do szczęścia potrzebne. Gdyby nie to, że jestem mamą i często po godzinach robię za szofera jeżdżąc do Szczecina i z powrotem, nie ruszałabym się stąd wcale. Lubię to miejsce i wydeptane dobrze ścieżki. Moje dzieci uczęszczają do mierzyńskich placówek oświatowych. Jestem zadowolona, że tutaj mieszkam. Nie gdzie indziej, jak właśnie tutaj powstała moja debiutancka powieść „W maratonie życia”. Słyszę w domu szkolny dzwonek, który oznajmia mi, że pora oderwać się od pisania, bo syn wraca do domu. Dźwięki tutejszej codzienności są dla mnie wyjątkowe.

Powiedz Bogu o swoich planach, napewno się z ciebie uśmieje - to powiedzenie doskonale sprawdza się w moim życiu. Dlatego też staram się nic nie planować. Wolę marzyć i wizualizować sobie siebie w miejscach, w których chciałabym się znaleźć. To się sprawdza. Tworzę tablice marzeń, w które uparcie się przyglądam wierząc, że wszystko co tam przykleiłam znajdzie swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Życie nie znosi próżni, napewno coś dobrego przyniesie. Nie oznacza to jednak, że siedzę z założonymi rękami i czekam na cud - co to, to nie. Chciałabym wykorzystać dar, jaki dostałam od Boga i dzielić się nim najdłużej, jak to tylko będzie możliwe. Mogę się pochwalić, iż o prawo do wydania drugiej powieści, noszącej roboczy tytuł „Dziewczyna z warkoczami” ubiegały się trzy wydawnictwa. To dla mnie ogromny sukces biorąc pod uwagę, że jestem debiutantką i moje nazwisko nie jest znane. Powieść powinna ujrzeć światło dzienne wiosną 2018 r. Natomiast jeszcze w tym roku przed świętami ukaże się zbiór opowiadań wigilijnych. Tytuł książki to „Czas cudów - czyli opowieści pod jemiołą”. Opisałam święta Matyldy - głównej bohaterki „W maratonie życia”.

Dostaję mnóstwo wiadomości od czytelników, że powieść zmienia ich życie. Piszą, że coś im uświadomiłam, otworzyłam serca. Wzruszam się czytając takie wiadomości. Bardzo wierzę w tę powieść. Niesie ona za sobą ogromny ładunek emocjonalny. W trakcie procesu twórczego polało się sporo łez, zarówno tych smutnych jak i wesołych. Pamiętam, że podczas pisania trudnej sceny przyszedł nasz listonosz. Zobaczył mnie taką zapłakaną i pyta, czy wszystko w porządku. Odpowiedziałam - tak, jak najbardziej. Ja tylko pracuję. Na co odpowiedział, że nie chce wiedzieć na czym polega ta praca. To taka zabawna anegdota. Kiedy pisałam powieść niewiele osób wierzyło w jej powodzenie. Dziś, kiedy trzymam książkę w ręku, jestem szczęśliwa. Myślę, że fajnie jest przeczytać powieść kogoś, kogo ma się na wyciągnięcie ręki. Chodzę tymi ulicami, jestem Anią z Mierzyna. Biegając tutaj wymyśliłam całą fabułę i konstrukcję powieści. Zawsze nam się wydaje, że rzeczy wzniosłe potrzebują oryginalnej i niecodziennej oprawy. Jak się okazuje niekoniecznie. Nie trzeba mieszkać w dużym mieście, aby spełniać marzenia. Wystarczy Mierzyn, no i odrobina samozaparcia. W tej pracy samemu jest się sobie szefem i to bywa trudne

Dziękujemy za rozmowę.